برند سنهایزر متعلق به شرکت خصوصی آلمانی Sennheiser Electronivcs GmbH & Co. Kg است. این شرکت آلمانی در زمینه‌ی طراحی و تولید گستره‌ی وسیعی از محصولات باکیفیت صوتی فعالیت می‌کند. میکروفون، هدفون، تجهیزات جانبی وسایل ارتباطی و تجهیزات الکترونیک هوانوردی در مقیاس کاربران عادی و حرفه‌ای، از محصولات این برند هستند.

دفتر اصلی سنهایزر در شهر هانوفر آلمان واقع است. زیرمجموعه‌ی بزرگ این شرکت با نام Neumann GmbH، یکی از بزرگ‌ترین و معتبرترین تولیدکنندگان محصولات ضبط صدا است. دفتر اصلی این زیرمجموعه در برلین واقع است. درآمد عمده‌ی سنهایزر از فروش هدست‌ و میکروفون تأمین می‌شود. نسخه‌های حرفه‌ای این شرکت با قابلیت حذف نویز بالا برای خلبانان تولید می‌شوند. نسخه‌های مخصوص مراکز تماس سنهایزر نیز از کیفیت بالایی برخوردار هستند و مشتریان زیادی در سرتاسر جهان دارند. از دیگر محصولات این شرکت می‌توان به تجهیزات کمکی افراد کم‌شنوا، سیستم‌های پخش بی‌سیم، تجهیزات اتاق کنفرانس و همچنین سیستم‌های صوتی و مولتی‌مدیا برای موزه‌ها و مراکز تجاری اشاره کرد.

۶۰ درصد درآمد سنهایزر از فروش داخل کشور آلمان است. مقصد بزرگ بعدی محصولات این شرکت آلمانی، ایالات متحده‌ی آمریکا است. آن‌ها به‌جز آلمان در تالمور ایرلند و آلبوکرکی آمریکا نیز کارخانه‌های تولیدی تأسیس کرده‌اند.

تاریخچه تأسیس

فریتز سنهایزر، فردی واقع‌گرا بود که در سال‌های نوجوانی و جوانی، از خود روحیات کارآفرینی نشان می‌داد. او در ابتدای دهه‌ی ۱۹۳۰ تصمیم گرفت وارد بازار باغبانی تزئینی شود. دوران رکود اقتصادی او را به این نتیجه رساند که این بازار برای فعالیت مناسب نیست و مشتریان زیادی ندارد. به همین دلیل او مسیر خود را تغییر داد و مهندس برق شد. او دردانشگاه صنعتی هاینریش هرتز به تحصیل پرداخت و در دورانی که آلمان به‌عنوان مرکز فناوری‌های رادیویی شناخته می‌شد، مطالعاتی در مورد فناوری‌های موجی انجام داد.

سنهایزر جوان در سال ۱۹۳۸ به همراه استادش به دانشگاه صنعتی هانوفر رفت. او به کمک استادش مؤسسه‌ای برای تحقیقات در زمینه‌ی فناوری‌های رادیویی تأسیس کرد. این مؤسسه محصولاتی انقلابی در زمینه‌ی انتقال صدا به کمک امواج رادیویی معرفی کرد و پروژه‌هایی نیز برای ارتش آلمان انجام داد. سنهایزر پس از مدتی مدرک Ph.D خود را دریافت کرد و به‌عنوان رئیس این مؤسسه مشغول به کار شد. در خلال جنگ جهانی دوم، ساختمان مؤسسه به‌کلی تخریب شد و کارمندان به شهری درشمال هانوفر منتقل شدند. پس از شکست آلمان در جنگ جهانی دوم، هانوفر به اشغال نیروهای انگلیسی درآمد و آن‌ها هرگونه تحقیقات در زمینه‌ی فناوری‌های رادیویی را ممنوع کردند. البته انگلستان به سنهایزر اجازه داد که تحقیقاتش را در کمبریج ادامه دهد.

سنهایزر پیشنهاد انگلیسی‌ها را نپذیرفت و کشورش را ترک نکرد. در عوض او به همراه چند همکار باقی‌مانده از مؤسسه‌ی تحقیقاتی، شرکتی خصوصی را در همان محوطه و در سال ۱۹۴۵ تأسیس کردند. نام این شرکت Laboratorium Wennebostel بود که به اختصار با عنوان Labor W شناخته می‌شد. کارمندان اولیه‌ی این شرکت، سنهایزر و هفت محقق باقیمانده از دانشگاه هانوفر بودند.

شرکت لیبر دابلیو با دستگاه‌هایی که انگلیسی‌ها نتوانسته بودند از آلمان خارج کنند کار خود را شروع کرد. اولین محصول آن‌ها از تغییر همین دستگاه‌ها تولید شد. ولت‌متر، اولین محصول این شرکت بود که سنهایزر آن را به زیمنس فروخت. زیمنس تمام هفت دستگاه ساخته‌شده را خریداری کرد.

پس از مدتی، زیمنس با پیشنهادی جدید به سراغ سنهایزر رفت. این تولیدکننده‌ی لوازم خانگی الکتریکی، از شرکت لیبور دابلیو یک میکروفون تقاضا کرد. آن‌ها این دستگاه را برای کار در ایستگاه‌های رادیویی سفارش دادند. زیمنس میکروفونی شبیه به مدل MD1 نیاز داشت که کارخانه‌ی سازنده‌اش در جریان جنگ نابود شده بود. تجربیاب لیبور دابلیو در ساخت میکروفون، آن‌ را به شرکتی با منابع اطلاعاتی قوی تبدیل کرد که پایه‌های تأسیس یک شرکت خصوصی قوی را ایجاد کرد.

موفقیت تجاری با تولید میکروفون‌های انقلابی

دو سال پس از این که سنهایزر و محققانش محصول مورد نظر زیمنس را تولید کردند، فعالیت اصلی آن‌ها روی تولید محصولی اختصاصی متمرکز شد. محصول نهایی، مدل پیشرفته‌ی این میکروفون بود که با نام MD 2 معرفی شد. شرکت تلاش کرد پس از ثبت این مدل، آن را با برند Labor W به بازار عرضه کند و برای این کار نیز در مرحله‌ی اول شبکه‌ی توزیع‌کنندگان خود را توسعه داد. در آن زمان مشتری اصلی این شرکت زیمنس بود که فعالیت برای آن‌ها، لیبور دابلیو را به فعالی بی‌رقیب در صنعت الکترو-آکوستیک تبدیل کرد. تیم تحقیقاتی سنهایزر تمرکز بالایی برای از بین بردن مرزهای علم در این صنعت داشتند و استانداردهایی که آن‌ها در این دوران تدوین کردند تا سال‌ها در صنعت مورد استفاده قرار گرفت.

در سال ۱۹۵۰، نسخه‌ی پیشرفته‌تر و نامرئی محصول Labpr W یعنی MD 3 عرضه شد. یک سال بعد، محصول انقلابی MD 4 معرفی شد که با قابلیت‌های خاص حذف نویز، دورانی تازه در محصولات الکتریکی صوتی شروع کرد. در سال ۱۹۵۴، با معرفی MD 24 موفقیتی عظیم نصیب شرکت شد. این محصول برای گزارشگران رسانه‌ای طراحی شده بود و بدنه‌ای قوی داشت. ام‌دی ۲۴ تا سال‌ها به‌عنوان پرفروش‌ترین محصول این دسته شناخته می‌شد. در آن سال‌ها، لیبور دابلیو علاوه بر تولید میکروفون، مبدل‌ آهنربایی آکوستیک برای ماشین‌ ضبط صدا و سمعک‌ طراحی و تولید می‌کرد. آمپلی‌فایر و میکروفون‌ تلفن نیز از محصولات دیگر این شرکت در آن دوران بودند.

رشد سریع صنعتی در دهه‌ی ۱۹۵۰ در آلمان که به معجزه‌ی اقتصادی معروف شد، شرکت لیبور را به موفقیتی عظیم رساند. درآمد آن‌ها از نیم میلیون فرانک آلمان در سال تأسیس، به بیش از ۱۰ میلیون فرانک در طول ۱۰ سال رسیده بود. سنهایزر هیچ‌گاه برای چنین رشدی برنامه‌ریزی نکرده بود. هدف اولیه‌ی او تأسیس شرکتی کوچک با درآمدی مناسب برای خود و همکارانش بود. او حداکثر ۱۰۰ کارمند برای شرکتش در نظر داشت و این در حالی بود که این رشد سریع تعداد کارمندان آن‌ها را به ۶۹۵ نفر رساند. به هر حال رقیبان آن‌ها نیز به‌سرعت در حال شکل‌گیری و گسترش بودند و تمرکز روی مشتریان صنعتی دیگر سوددهی کافی را نداشت. به همین دلیل شرکت تلاش کرد با افزایش بازاریابی برند، مشتریان عادی بیشتری جذب کند و آن‌ها در سال ۱۹۵۸ نام شرکت را به سنهایزر الکترونیکس تغییر دادند و از همین نام به‌عنوان برند خود استفاده کردند.

سنهایزر اوج می‌گیرد

در دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی، سنهایزر به‌آرامی و با برنامه‌ریزی دقیق، شبکه‌ی تولید و بازاریابی خود را گسترش داد. بخش عمده‌ای از این گسترش مدیون محصولات جدیدی است که در این دهه معرفی شدند. MD421، یک میکروفون حرفه‌ای استودیویی بود که در سال ۱۹۶۰ معرفی شد. انعطاف پذیری خارق‌العاده، طول عمر بالا و کیفیت صدای تولیدی، این محصول را به یکی از پرفروش‌ترین میکروفون‌های آن دوران تبدیل کرد. محصول انقلابی دیگر سنهایزر در این دهه، میکروفون‌های تفنگی استودیویی بودند. این محصولات به صدابرداران تلویزیون و سینما اجازه می‌دادند تا در زاویه‌ی دوربین، به صدابرداری بپردازند. میکروفون‌های تفنگی به‌سرعت جایگاه خود را در بازار هالیوود و سینمای دیگر کشورهای جهان تثبیت کردند.

ورود سنهایزر به بازار هدست‌ از سال ۱۹۶۸ شروع شد. این برند با تولید HD414 که یک هدست داینامیک با طراحی Open بود، قدرت خود را در این بازار نیز به رخ کشید. طراحی اوپن این هدست بر خلاف هدست‌های قبلی موجود در بازار، دارای کپسول خلأ نبود و طرح مبتکرانه‌ی آن نیز در سال ۱۹۶۷ به نام سنهایزر ثبت شده بود. تحقیقات سنهایزر در تولید این هدست نشان می‌داد که باز بودن طراحی و اجازه دادن به کمی نویز، تجربه‌ی صدا را طبیعی‌تر می‌کند. در آن سال‌های وجود محصولاتی همچون واکمن‌های کاستی که توسط بزرگان فناوری در آن زمان تولید می‌شدند، بازار را برای این سبک از محصولات تنگ کرده بود. متخصصان محافظه‌کار بازار معتقد بودند HD414 نمی‌تواند بازار خوبی به خود اختصاص دهد و حداکثر هزار عدد از آن به فروش خواهد رفت. البته سنهایزر خوش‌بینی زیادی به محصولاتش داشت و پنج هزار عدد از این محصول را تولید کرد. نکته‌ی جالب این بود که استقبال بالای بازار، شرکت را برای تولید محصول بیشتر و پاسخ به تقاضای موجود با مشکلات متعددی روبرو کرد.

یکی از دلایل موفقیت سنهایزر در تولید محصولات انقلابی، عقیده‌ی مؤسس آن به آزاد گذاشتن مهندسان و تیم تحقیق و توسعه بود. فریتز سنهایزر که خود مخترع و مبتکر بود، عقیده داشت که باز بودن ذهن مهندسان اجازه خواهد داد ایده‌های نو و انقلابی ارائه کنند. سنهایزر در این زمینه با مدیران فروش خود بحث و جدل می‌کرد و با تلاش‌های آن‌ها مبنی بر تمرکز روی بازار مخالفت می‌کرد. تیم تحقیق و توسعه‌ی او با ۱۱ درصد از سرمایه‌ی اولیه‌ی شرکت تأسیس شده بود و به‌راحتی با تیم های تحقیق و توسعه‌ی شرکت‌های بزرگ جهان رقابت می‌کرد. سنهایزر در مصاحبه‌ای در آن زمان گفته بود:

من معتقدم اگر مهندسان نتوانند با ذهن باز به ایده‌پردازی بپردازند، ما موفق نخواهیم بود. به عقیده‌ی من کسب و کار به معنای فروش محصول نیست؛ بلکه این فروش ایده است که کسب و کار را تکمیل می‌کند.

طبیعتا تمام ایده‌های جدید سنهایزر از طرف بازار با استقبال مواجه نشدند. سیستم های‌فای Philharmonic یکی از این محصولات بود که خط تولیدش مدتی پس از عرضه و به دلیل استقبال بسیار کم خریداران، بسته شد. البته نوآوری‌های مستمر این برند در بازار، موفقیت آن‌ها را در دهه‌های بعد تضمین کرد.

با شروع دهه ی ۱۹۷۰، سنهایزر دیگر به‌عنوان برندی پیشگام در تولید محصولات حرفه‌ای صوتی اعم از میکروفون و هدست شناخته می‌شد. در زمانی که تولیدکنندگان ژاپنی بازار را با محصولات ارزان‌قیمت پر کرده بودند، سنهایزر تصمیم گرفت سیاست همیشگی خود را حفظ کند و باتولید محصولات باکیفیت و البته گران‌قیمت، بازار خود را با حاشیه‌ی سود بیشتر حفظ کند. البته برای حفظ سوددهی شرکت، شبکه‌ی آن به اروپا و دیگر نقاط جهان گسترش پیدا کرد. در پایان دهه، تعداد توزیع‌کنندگان رسمی سنهایزر در اروپا به ۲۳ مرکز، در آسیا به ۲۵ مرکز و در آمریکا به ۹ مرکز رسید. گسترش محصولات شرکت به حدی بود که سخنرانی رهبران اتحاد جماهیر شوروی در کاخ کرملین نیز توسط میکروفون‌های آلمانی ضبط و پخش می‌شدند. گسترش بازار نیاز به گسترش مراکز تولیدی داشت و فریتز سنهایزر با خرید کارخانه‌ای جدید و افتتاح آن در سال ۱۹۷۷ این چالش را حل کرد.

در سال ۱۹۸۲، فریتز سنهایزر سمت مدیریتی خود را به پسرش یورگ سپرد. یورگ سنهایزر با شرکت پدرش بزرگ شده بود. او که در کودکی با قطعات تعمیری محصولات کارخانه بازی می‌کرد، کم‌کم به تولید محصول کامل علاقه‌مند شد و با کمک مهندسان سنهایزر این کار را انجام می‌داد. او به یک متخصص آکوستیک-الکتریک تبدیل شد و پس از دریافت مدرک پی‌اچ‌دی به استخدام شرکت زیمنش درآمد. در سال ۱۹۷۶ شرکت سنهایزر با تبدیل شدن به سازمانی مشارکتی، یورگ را به‌عنوان یکی از شرکا به سیستم اضافه کرد.

پس از سال ۱۹۸۲ که یورگ به سمت مدیریت سنهایزر رسید، تغییراتی در سیاست های شرکت ایجاد کرد و با تأسیس دو بخش مجزای محصولات حرفه‌ای و کاربری ساده، تمرکز شرکت را روی محصولات با قیمت مناسب‌تر افزایش داد. این دو بخش به‌صورت مستقل و با مدیریت مدیران محصول متفاوت کار می‌کردند. برنامه‌ریزی سنهایزر برای دهه‌های بعد، تولید محصولات سفارشی و باکیفیت برای تمام اقشار جامعه بود.

دهه ی ۱۹۸۰ دوران اوج فعالیت‌های بخش بی‌سیم سنهایزر و تمرکز روی فناوری‌های کاهش نویز بود. این شرکت با تولید میکروفون‌های بی‌سیم در سال ۱۹۸۰، پیشگامی خود را در این بازار نیز نشان داد. محصولات بی‌سیم و باکیفیت سنهایزر که با پشتیبانی مالی شبکه‌ی تلویزیونی ZDF تولید می‌شدند، ضبط و پخش صدا در برنامه‌های زنده و کنسرت‌های موسیقی را وارد سطح جدیدی کردند. اتفاق بزرگ دیگر این دهه، معرفی سمعکی مجهز به فناوری مادون قرمز در سال ۱۹۸۳ بود. زندگی کاری مؤسس شرکت یعنی فریتز سنهایزر نیز در سال ۱۹۸۷ به اوج رسید و او جایز‌ه‌ی علمی و مهندسی معروف به «اسکار تکنولوژی» را به خاطر طراحی و تولید میکروفون MKH 816 از آکادمی آمریکایی دریافت کرد.

پیشگام در بازارهای جهانی

در پایان دهه ی ۱۹۸۰، رقابت در بازار محصولات صوتی به اوج خود رسیده بود و شرکت‌ها را مجبور به کاهش قیمت‌ها می‌کرد. سنهایزر با ورود تدریجی به بازارهای جدید با چالش‌های پیش‌آمده مقابله کرد. یکی از راه‌های آن‌ها برای حل این چالش‌ها، گسترش شبکه‌ی تولید و ورود به کشورهایی با هزینه‌ی نیروی انسانی پایین بود.

یکی دیگر از محصولات انقلابی سنهایزر در سال ۱۹۸۸ و به سفارش شرکت هواپیمایی لوفتانزا تولید شد. این هدست خلبانی که با نام NoiseGuard به بازار عرضه شد، نویز موجود در کابین خلبان را به نصف کاهش می‌داد. نویزگارد به‌سرعت توسط شرکت‌های هواپیمایی دیگر نقاط جهان نیز با استقبال روبرو شد.

تمرکز سنهایزر در دهه‌ی ۱۹۹۰ روی محصولات بی‌سیم و توزیع صدا به کمک فرکانس‌های مختلف رادیویی افزایش یافت. محصول انقلابی آن‌ها در این دهه، AudioBeam بود که در سال ۲۰۰۰ تولید شد. این سیستم صوتی امکان پخش صدا با حالتی شبیه به پخش نور ایجاد می‌کرد و از طرف نمایشگاه‌ها و موزه‌ها مورد استقبال قرار گرفت.

یکی از خریدهای مهم سنهایزر، شرکت آلمانی تولید میکروفون George Neumann GmbH بود. این شرکت به تولید میکروفون‌های حرفه‌ای استودیویی مشهور بود. پس از خرید نیومن توسط سنهایزر، مرکز تولید آن به شهر Wennebostel منتقل شد. البته دفاتر تحقیق و توسعه در برلین باقی ماندند. مراکز تولید قطعات میکروفون نیز که در سال‌های قبل به آسیا منتقل شده بودند، به خاطر مشکلات کیفیتی به آلمان بازگشتند. البته تولید سیم‌ها و قطعات پلاستیکی هنوز هم به‌صورت برون‌سپاری انجام می‌شد.

در سال ۱۹۹۶، یورگ سنهایزر مدیریت شرکت را به تیمی جدید واگذار کرد و خود به‌عنوان مشاور در تیم مشاوره‌ای هولدینگ Sennheiser Electroni GmbH & Co. KG مشغول به کار شد. این تیم مشاوره روی روابط عمومی و گسترش سازمان تمرکز داشت.

پس از خرید شرکت نیومن، سنهایزر مجبور به افزایش قیمت جزئی شد و این افزایش قیمت، فروش آن‌ها را کاهش داد. البته این مشکل به‌سرعت رفع شد و ادغام بزرگ بعدی سنهایزر در سال ۲۰۰۳ با شرکتی دانمارکی انجام شد. شرکت جدید با تولید پنج هدست جدید استودیویی مخصوص برای مراکز تماس و مراکزی با کاربردهای مولتی‌مدیای کامپیوتری، قدرت خود را به رخ رقیبان کشید.

سهام شرکت سنهایزر هیچ‌گاه به‌صورت عمومی عرضه نشده و دلیل آن، عقیده‌ی خانواده‌ی مؤسس به حفظ کیفیت و اصالت بوده است. البته هیچ‌یک از اعضای خانواده‌ی سنهایزر، شغلی تضمینی در این شرکت ندارند و به گفته‌ی یورگ، هرکدام از آن‌ها که بخواهد در سنهایزر کار کند، باید فرم استخدامی ارسال و مراحل استخدام را طی کند. دنیل سنهایزر و دکتر اندریاس سنهایزر، از اعضای این خانواده هستند که در سال ۲۰۱۱ به تیم مدیریتی اضافه شدند. این دو نفر در سال ۲۰۱۳ به‌صورت مشترک به‌عنوان مدیرعامل شرکت انتخاب شدند.

فریتز سنهایزر در ۱۷ می ۲۰۱۰ و در سن ۹۸ سالگی از دنیا رفت. میراثی که او از خود برجای گذاشت، شرکتی اسطوره‌ای با محصولات انقلابی و پیشگام در صنعت رسانه بود.